Gisteren zag ik een tv programma over mensen die een draagmoeder zoeken. Ze willen graag een kindje, maar kunnen die niet zelf baren. Onder hen ook homostellen. Ik kan zo'n kinderwens best begrijpen. Ik vond dat het homostel zich heel goed verdiept had in datgene wat voor het kind van belang zou zijn. Vandaar dat ze het contact met de draagmoeder centraal plaatsten. Adopties, het gebruik van een spermadonor en/of een draagmoeder kennen niet alleen een positieve kant. Met name wordt die van het kind zelf vergeten. Bij hen rijzen later vaak vragen en (gedrags)problemen. In tv programma's als DNA onbekend en Spoorloos zijn dat soort problemen schering en inslag. Er lopen tegenwoordig heel wat halfbroers en zussen rond vanwege manipulaties bij spermabanken en/of artsen.
Waar ik van opkeek was de houding van een vrouw ten opzichte van haar partner. De man heeft kinderen uit een vorige relatie, maar de vrouw wil per se een eigen kind met het sperma van haar huidige partner. Helaas heeft ze geen baarmoeder en moet het stel op zoek naar een draagmoeder. De vrouw is dermate gefocust op het hebben van een kindje, dat ze er zelfs haar relatie voor wil opofferen. Arme man. Zij zou eerst naar een therapeut moeten, om emotioneel weer met beide voetjes op de grond gezet te worden. Het is net een kind, dat zegt : "Als je niet die pop voor mij koopt, wil ik je niet meer als ouder." Ik ben bang dat wanneer zij een kind krijgt, de man ook buitenspel gezet wordt.
Ander blogs en websites
▼