Ik wantrouw technologie

Als het mensen betreft, dan ben ik te weinig wantrouwig. Maar als voormalig ict'er wantrouw ik de (informatie)technologie. Daar gaat het trouwens ook over mensen.  Mensen die oneigenlijk of op alternatieve wijze gebruik maken van informatie. Zoals een landcode gebruiken voor huidskleur. Of een zonebeveiliging in een gebouw gebruiken om te controleren hoe vaak en hoe lang medewerkers het toilet bezoeken. Zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen. Om die reden kan ik me voorstellen, dat ook op strategisch niveau gemanipuleerd wordt met gegevens. De wereld draait om geld en informatie is de motor. Men ontfutselt iedereen informatie om er (later) geld van te maken.
Vandaar dat informatiebeleid en - strategieën zo belangrijk zijn geworden. Kennis is macht. Daarom komt het mij vreemd over, wanneer een ceo als Zuckerberg beweert niets van bepaalde strategische toepassingen van zijn bedrijf af te weten. Dus liegt hij in mijn ogen. 
De technologie raast maar voort. De chip is al lang geleden voorbijgestreefd door de nanotechnologie. Van mini naar micro en toen naar nano geheugens. Om maar te zwijgen over de zelflerende functionaliteit, waarvan de robot stofzuiger en grasmaaier voorbeelden zijn. Het maken van afspraken en/of regelgeving draagt nauwelijks bij tot bescherming van het individu. Die worden door veel bedrijven en instanties schaamteloos genegeerd. Oneigenlijk of alternatief gebruik van data is zo goed als normaal. Want controle / accountancy is er nauwelijks.
Politici zijn per definitie onbetrouwbare mensen. Tel daarbij op de verstrengeling van belangen, dan is de link tussen o.a. grote farmaceutische bedrijven, de technologische wereld en de overheden een doodnormale zaak. Zo zijn er ook banden met de auto- en wapenindustrie. Mensen blijven mensen. Met goede en kwalijke trekken.