Oké, ik krijg wel post, maar ik open die liever niet meer. Dat gekke gedrag heb ik overgehouden aan de ontvangst van een ontslagbrief in de jaren 90. Er gebeurde toen zoveel wat me raakte.
Hoe dan ook, de brief met de aankondiging van mijn (onterechte) ontslag heeft me toen dermate geraakt, dat ik sindsdien geen post meer open. Dat doet mijn lieve partner. Als het goed nieuws is lees ik de post die specifiek aan mij gericht is. Dat betekent niet dat we zomaar elkaars post openen. Nee, dat doen we niet. Maar we hebben geen geheimen voor elkaar. Onze laptops hebben geen paswoorden en de telefoons liggen voor het grijpen. Het lijkt me vreselijk om geheimen voor elkaar te hebben. Dat kost toch erg veel tijd en vooral energie? Stel dat je praat in je slaap? Of alcohol drinkt en begint te kletsen? Of je partner krijgt plots telepathische gaven. Dan val je toch door de mand? Ik vind het ook een indicatie hoe het met het onderling vertrouwen staat. Zelfs de vriezer waar de kroketten en bitterballen liggen heeft bij ons geen slot. Maar ja, dat aantal kan je gewoon door tellen bijhouden. 😀 Ach, gewoon open en bloot is het fijnst.
Ook uit 1975, sister golden hair :
Ander blogs en websites
▼