Als ik ergens gedetacheerd werd, probeerde ik als eerste de bedrijfscultuur wat te doorgronden. Als ik dat had gedaan, wist ik de do's en don'ts. Hoewel ik me vrij gemakkelijk kan aanpassen, betekende dat niet dat ik ook in de bestaande groep werd opgenomen. Dat verschilde per organisatie of cultuur. Er waren er die steevast over mijn uurtarief zeurden. Bijvoorbeeld als ik voor het werk iets nodig had, zoals gewone kantoorbenodigdheden. Dan kreeg ik te horen : "Kan je dat niet van dat hoge uurtarief betalen?" Of men was boos op mij, omdat het bedrijf wel een dure kracht kon inhuren, maar geen salarisverhoging wilde betalen. Scheve ogen en vijandigheid dus. Gedurende mijn inzet daar.
Met kerst kreeg ik vaak ook iets van de opdrachtgever. Meestal geen kerstpakket zoals het vast personeel, maar een fles wijn of een banket- of chocoladeletter of zoiets. Leuk! Het ging mij meer om de geste, die mij het gevoel gaf erbij te horen. Er waren ook organisatie waar ik niets kreeg. Zelfs geen kaartje of zo. Ook op nieuwjaarrecepties hoefde ik mijn toet niet te tonen. Wel raar als je een groot 'belangrijk' project leidt. Dat vond ik minder. Zelf heb ik nooit onderscheid gemaakt tussen vast en ingehuurd personeel of stagiaires. Ze doen immers allemaal het werk?
Ik heb nooit ergens de intentie gehad 'even' de bedrijfscultuur te komen veranderen. Mij is wel een aantal keren gevraagd naar mijn mening over bepaalde gevoelige kwesties op personeelsgebied. Dan nam ik de gelegenheid waar om op diplomatieke wijze mijn visie te ventileren. Voor de rest paste ik me aan. Als een kameleon.
Ander blogs en websites
▼