Soms krijgen wij slechte eters op bezoek. Helaas is het voor hen ook eten wat de pot schaft. Onder hen mensen die beweerden bijna alles te lusten. Maar na verloop van tijd komen we erachter, dat hun alles voor ons een zeer beperkte menukaart is.
Zo wilde een vriendje van een van de kids bij ons blijven eten. We zouden spaghetti eten, maar het joch zei dat ie de saus niet lustte. Toen zei ik tegen hem : "Ga dan maar thuis eten." Wat denk je? Hij at gewoon spaghetti zonder saus. Aan zijn toet was ook niet te zien dat ie het niet lekker vond. Gezeur dus. Later vroeg zijn moeder verbaasd of ie inderdaad bij ons spaghetti met saus gegeten had. Ja mevrouw, een kwestie van even je rug rechten en je emoties opzij zetten. Zo zijn er meer kinderen geweest die opeens wel rode kool of spinazie of worteltjes aten. Tot grote verbazing van hun ouders.
We zijn inmiddels oma en opa, maar we leren nog steeds kinderen eten. Want eten moet je leren. Sommige kindjes gaan al huilen als de tafel gedekt wordt. Als ze aan hun lepeltje nippen gaan ze kokhalzen. Ja, ze trekken alle registers open. Maar daar trappen wij dus niet in. Wat denk je? Ook zo'n kindje eet het bordje leeg. Zonder kokhalzen, zonder huilen en zonder
zeuren. We hangen geen uitgebreide verhalen op, doen ook niet aan dreigementen en worden zelfs niet boos. Veel van het tegenspartelen negeren wij. Het is maar net wie het spelletje wint; de ouder(s) of het kind. Mocht het kind niet het bordje leegeten, dan is er ook geen toetje en helemaal geen chips of zo. Want je buikje was toch vol? Oma en opa zijn ook kind geweest en hebben ook bijna alles leren eten. En ja, iedereen heeft wel een of twee gerechten die men niet echt lekker vindt. Zoals de beruchte spruitjes en raapjes. Maar ook die vinden oma en opa heerlijk. Want die hebben ze ook leren eten.
