De aanblik van de remklauwen aan de voorzijde van de bus was mij een doorn in het oog. De keren dat ik een voorwiel verwijderde kwam ik er niet aan toe die klauwen eens flink onder handen te nemen.
Vandaag was het dan zover. Ik ging de remklauwen aanpakken. De bus heb ik wat opgekrikt met de garagekrik. Met de luchtsleutel was het wiel er zo af. Daarna was het stofhappen. Met een kap op de neus en gehoorbeschermers
op mijn bolle kop, ben ik met een (lamellen) schuurschijf op de slijptol de klauw te lijf gegaan. Af en toe moest ik met een hamer en beiteltje wat roest wegbikken. Gaande weg kreeg ik er steeds meer zin in, want de klauw begon zowaar te glimmen! Ik kon zelfs het ingeslagen merk Lucas en het nummer lezen. Af en toe moest ik met de hand en wat schuurpapier aan de slag. Hoewel de oppervlakte wat pokdalig was geworden door o.a. steenslag, kreeg ik de klauw behoorlijk roestvrij. Daarna heb ik hem schoon geblazen en maar gelijk de remmerij gereinigd. Toen heb ik de schijf afgedekt, de roestomvormer gepakt en de klauw ermee besproeid. Dat spul droogt vrij snel en doet de bruine roestkleur veranderen in een zwarte laag (foto 2). Als laatste heb ik de klauw nog zwarter gespoten met (matte en natte) lak.
Zo heb ik in een uur tijd beide klauwen gedaan. Ze zien er weer fraai uit, ook al zijn ze vanwege de velgen niet zichtbaar.
Voor de zekerheid heb ik de remmen eerst getest. Je weet maar nooit. Ik heb tijdens het spuitwerk (roestomvormer en lak) weliswaar de schijven afgedekt, maar toch. Ik neem geen enkel risico. Op weg naar huis bleven de remmen het prima doen. Ze glommen tijdens hun werk.
