Vanmorgen sprak ik iemand over, zeg maar onzichtbare handicaps. Belemmeringen die het dagelijks functioneren lastig maken. Onzichtbare belemmeringen, die geregeld tot onbegrip leiden bij anderen. Zelfs als er openheid van zaken gegeven is ( ik vind de term kwetsbaar opstellen een negatieve lading hebben), in de hoop op meer begrip. Vreemd, maar ook weer logisch. Ondervinden is en blijft immers de beste leermeester. Ik merkte ook bij therapeuten, dat ze niet gelijke ervaringen hadden opgedaan. Dus miste ik telkens hun uitgestoken handen die mij hulp boden. Zelf denk ik in veel gevallen : "Ze mogen blij zijn dit niet te begrijpen. Mijn ellende is hen bespaard gebleven." Boos worden is er niet bij. Wel is soms sprake van teleurstelling vanwege het onbegrip. Het gaat prima met mij hoor. Ik ben een overlever en zie telkens weer iets positiefs. Ik geniet van het leven. Al denk denk ik weleens : konden ze maar even mijn gedachten lezen.