Corrigeren en troosten

In het hondenprogramma van Cesar Millan komt het geregeld in beeld : een hond die in de fout gaat wordt aangehaald door de eigenaar/eigenaresse. Vaak gaat dat gepaard met een zogenaamde les voor de hond : "Dat mag je toch niet doen? Dat wil ik niet hebben hoor." en meer van dat op vriendelijke toon gekeuvel. Logisch dat het probleem nooit opgelost wordt.
Soortgelijk gedrag zie ik bij ouders. Een kind aanspreken op zijn gedrag en vervolgens over het bolletje en/of de rug aaien, omdat het kindje huilt. Tja, dat kindje heeft het allemaal best in de gaten : huilen, dan krijg ik tenminste medeleven. Menige ouder trapt erin.
In het hondenprogramma is ook vaak te zien, welke hond de aanstichter is van ellende (blaffen, wild rondrennen enz.). Die hond wordt door Cesar als eerste aangepakt. Problemen bij de bron aanpakken dus. Ik zie vaak dat ouders het verkeerde kind aanpakken. Niet de veroorzaker maar de volger of degen die opgejut of uitgedaagd wordt. Want als het uit de hand loopt, gaat de aanstichter (op voorhand) huilen. Wetend dat het dan niet gestraft zal worden.
Van zo'n hondenprogramma is nog veel meer te leren dan sec het gedrag van die viervoeters. Het zijn vaak opvoedingsconcepten die ook op kinderen / mensen van toepassing zijn.