Op de tv zag ik een paar keer iets over eenzaamheid. Hier in de buurt hebben we een aantal ouderen uit hun eenzaamheid weten te krijgen. Maar niet iedereen wil dat. Het vreemde is wel, dat de weigeraars zich wel blijven beklagen over hun eenzaamheid. Zelf initiatieven starten doen ze echter niet. Dan zijn er opeens allerlei drempels. Zo is er iemand, die zegt dat ze heel snel moe is. Logisch, als je jaren nauwelijks een stap verzet hebt. Ze zou met korte wandelingen haar conditie kunnen opbouwen. Maar dat ziet ze niet zitten. Nu wordt haar slechte conditie als smoes gebruikt om vooral niets te hoeven veranderen. Andere smoezen zijn o.m. 'ik kan niet dansen' of 'ik vind handwerken of sjoelen of bingo niet leuk' enz. Maar je kunt ook zoiets sec bijwonen voor de gezelligheid en om nieuwe contacten op te doen. Maar dan zijn er weer andere smoezen. Tja, dan zeg ik ronduit : "Oké, maar houd dan op met klagen over je eenzaamheid. Je kiest er zelf voor."