Geen dank

Het is vaker voorgekomen, dat na de hulpverlening er geen enkele blijk van dank is. Niet dat we op dozen chocolade of bloemen of zelfs een kroket zitten te wachten, maar wel op enig fatsoen. Het is ons ook al een paar keer opgevallen, dat anderen die weinig tot niets gedaan hebben wel bedankt werden. Met een etentje, een bloemetje of een kopje koffie met een plak cake en zo.
Ik vraag me dan enkel af, wat er in de hoofden van de hulpbehoevenden omgaat, die zo doen. De situaties doen me telkens weer denken aan een project dat ik ooit gedaan heb. Men ging er bij voorbaat vanuit, dat het zou mislukken. Daarom wilde men een externe projectleider inhuren. Dus kwam ik binnen. Toen ik het eerste deel conform planning en budget had opgeleverd, stroomden geleidelijk aan steeds meer vreemde snuiters de stuurgroep binnen. Ze voerden geen klap uit, enkel koffie lurken en kletsen. De meesten heb ik nooit gesproken. Aan het eind van het project, dat tegen alle verwachtingen in succesvol werd afgesloten, ging de stuurgroep feesten. Ik kreeg geen uitnodiging. Maar ach, als ik er wel een gekregen zou hebben dan was ik toch niet gegaan. Ik ben niet zo kapot van dat soort volk. Ik werd wel een paar dagen voordat mijn contract afliep na twee jaar inzet door de opdrachtgever weggestuurd. Vanwege een vermeend foutje in een memo.....