Toen mijn moeder aan het eind van haar leven zei, dat ze een mooi leven geleid heeft begreep ik dat eerst niet. Hoezo mooi? Ze verloor haar moeder toen ze een jaar of 12 was. Op jonge leeftijd verloor ze haar eerste man en wat later verliet ze haar familie en geboorteland om naar hier te komen. Ze kon zodoende geen afscheid nemen van haar vader toen hij overleed. Samen met haar man, mijn vader. Ik heb haar zien lijden met haar astma en de naoorlogse situatie met weinig geld en een echtgenoot, die vaak en lang van huis was. Dapper was ze wel, want ze heeft zich er doorheen geslagen. Ik heb dat dappere al op jonge leeftijd ingezien. Er stond altijd eten op tafel en we waren goed gekleed. Al onze kleding maakte ze zelf. Breien, haken, naaien en herstellen. Ieder van ons (7 kinderen) is goed terechtgekomen. Maar dan, tegen het eind van haar leven toch nog meer tegenslagen. Man verloren, een dierbare broer en ook nog twee zonen. Alles in een tijdsbestek van nog geen 10 jaar. Met als afsluiting een zware hartoperatie, waarvan ze niet zou herstellen. En toch heeft ze een mooi leven gekend, zei ze op haar ziekbed.
Inmiddels begrijp ik mijn moeders uitspraak over haar mooie leven. Ik heb tot nu toe ook een mooi leven gekend. Dat zou ik een paar jaar geleden nog niet beweerd hebben. Integendeel. Nu ik terugkijk, zie ik dat ik veel facetten van het leven heb mogen meemaken. Ups en downs. En zodoende heb ik veel geleerd. Onder meer dat negatieve gebeurtenissen ook positieve kanten hebben; levenslessen zijn. Tegenslagen doen mij sindsdien afvragen : “Wat moet ik nu weer leren?” Vergeleken met mijn overleden broers heb ik wat het leven betreft mogen doorleren. Ik ben voor elke dag die mij in dit mooie leven met al zijn lessen gegund is dankbaar. Met vooral dank aan mijn lieve moeder.
