Kijk, ik ben geen huilebalk als mensen mij anders behandelen vanwege mijn kleurtje. Anders had ik met al die tranen een oceaan kunnen vullen. Haha. Komt bij dat ik gewoon ben gaan meedoen in deze maatschappij en me weinig van de incidenten heb aangetrokken. Ik voelde me er altijd boven staan. Ver boven die mensen met hun vervelende uitspraken. Dus ik ben naar school blijven gaan (niet op straat rondgehangen), mijn geld verdiend (niet gestolen of gefraudeerd), me zoveel als mogelijk aan regels gehouden (ik heb mijn kleurtje toch al niet mee), mijn verantwoordelijkheid genomen, respect getoond en mijn best gedaan. Dus als mij gevraagd werd om iets te doen, begon ik niet over mijn kleurtje of over het toenmalige Indië en de manier waarop Nederland daar bezig geweest is. Nee, ik deed gewoon mijn werk in plaats van te zitten jammeren met een uitkering.
Vanwege mijn kleurtje ben ik een paar keer afgewezen voor werk. Maar niet getreurd, voor zo'n bedrijf voelde ik me te goed. Dat bedrijf verdiende mijn kennis, vaardigheden en ervaring niet. Op naar het volgende gesprek. Toen ik in Duitsland werkte, heb ik met geen woord gerept over de oorlog of de Joden of de nazi's. En dat, terwijl die oorlog nog niet zolang geleden beëindigd was.
Tegenwoordig zeuren ze nog steeds over de slavernij. Zelfs als je vriendelijk vraagt of de deur weer dicht mag. Nee, zo ben ik niet bezig geweest. Brown lives matter; daar deed ik zelf mijn best voor. Ik vond niet dat anderen daar primair verantwoordelijk voor waren. Daarvoor ging ik niet de straat op. Ik plunderde en vernielde niet en ik mishandelde niemand. En als ik een bekeuring kreeg, dan was het even slikken geblazen, vervolgens mijn fout en straf accepteren en een volgende keer beter opletten. Ik kwam verder nooit met de politie in aanraking, want ik probeerde me aan de wet te houden. Niet jammeren, maar doorzetten leek mij beter. En met succes.