In 2001 kreeg ik last van een dwangneurose. Ik moest naar zijn graf. Het leek alsof ie constant aan mij trok. En niet zo'n beetje ook. Het heeft veel zweet, tranen en tijd gekost om daar vanaf te komen. Die dwangneurose kwam later weer terug, toen mijn andere, oudere broer overleed. Dat tweede dwangmatig gedrag duurde wel korter.
Nadat ik het overlijdensbericht over mijn oudere broer hoorde, gebeurde er iets in mijn hoofd. Ik werd van die gebeurtenis afgeschermd. Mijn overlevingsmechanisme trad in werking. Ik leefde in die periode als in een roes. Het drong niet echt tot me door, wat er gebeurd was. Er gebeurde al zoveel, wat met verlies te maken had. Dat afschermen zal zeker voortgekomen zijn uit mijn eerdere ervaringen. Het overlijden van mijn jongere broer. Ik heb vrij lang in die roes verkeerd. Dat kwam doordat er tijdens mijn herstel nog meer nare dingen gebeurden. Ik was een zombie. Ik denk nu, dat ik daarom minder last had van het verlies en van de dwang. Dat riep wel een ander probleem op. Een van een schuldgevoel. Ik kreeg toen het gevoel, dat ik niet naar mijn broer wilde luisteren als ie aan mij trok. Alsof ik hem direct afgeschreven had.
Er waren mensen die zeiden dat ik gewoon moest stoppen met mijn rare gedrag. Dat klonk toen nogal pijnlijk en ongeïnteresseerd. Het was gemakkelijk praten voor hen. Ik ben er vaak op aangesproken. Ook op dingen die ik in die toestand deed, liet of zei. Alsof het van mijn kant bewust slecht of vreemd gedrag betrof.
Nu moet ik er wat om glimlachen. Ik had ze naar die stop-knop moeten vragen. Aan de andere kant lieten ze met hun opmerkingen blijken, zelf geen ervaringen opgedaan te hebben met zo'n impact. Gelukkig maar. En het is nu eenmaal zo, dat elk mens anders reageert op nare en/of leuke gebeurtenissen.
De wonden zijn nu littekens geworden. De tijd heelt alle wonden, zegt men. Het duurde in mijn geval nogal lang. Dat kwam omdat ze tijdens het genezen een aantal keren weer opengereten werden. Ze zijn nu geheeld. De littekens blijven gevoelig. Daar zal ik mee moeten leven. Het zijn mijn souvenirs van wonden. Ze zijn gehecht met draden van mooie herinneringen.