Er zijn veel mensen die bezwaren hebben tegen het plegen van euthanasie. Van mij mag dat, voor zover het hun eigen leven betreft. Anderen beslissen anders. Helaas komt het ook voor dat de mensen die zelf bezwaren hebben, euthanasie van een ander proberen te verhinderen. Dat vind ik een kwalijke zaak. De dwarsliggers leven zich te weinig in in de situatie van de patiënt en denken te veel aan zichzelf en hun eigen opvattingen.
Onlangs kreeg iemand een brief, waarin een kennis schreef afscheid te gaan nemen van het leven. De ontvanger was erg boos op de schrijver / patiënt geworden. Zo zit vriendschap soms ook in elkaar.
Ook nadat uitgelegd was, dat het leven van de schrijver weinig meer voorstelde, bleef de houding van de ontvanger ongewijzigd. De patiënt was als een kasplantje en had overal hulp bij nodig. Zelfs als zijn neus kriebelde moest een hulp even komen krabben of wrijven. De patiënt is van nature een optimist en een positivo. Altijd maar lachen. En nu dan de brief. Dat zegt veel over zijn situatie. De schrijver is op leeftijd en houdt het leven, zijn lijdensweg, voor gezien. Hij deelt zijn voornemen met zijn familie, vrienden en kennissen en nodigt hen uit voor een afscheidsbezoek. Ik sta daar vol verwondering en respect naar te kijken. Maar helaas kijken te veel mensen ook op zo'n moment liever naar zichzelf. Dat vind ik egoïstisch. Hun liefde voor de ander is niet compleet. Ze vergeten dat loslaten ook een onderdeel is van liefde. Zeggen "Het is goed, ga maar."