Niet alleen op het Afrikaans continent (Zuid Afrika en Zimbabwe), ook in Zuid Amerika verzetten de oorspronkelijke bewoners zich tegen de landeigenaren met een Europese achtergrond.
In Chili heeft de staat veel grond verkocht aan Europeanen. De grond werd en wordt geclaimd door de inheemse bevolking, de Mapuche. Die groep voelt zich bestolen. Er is een verzet ontstaan die, behalve vreedzame demonstraties ook fysiek verzet kent. Er zijn onder de Mapuche die naar grovere middelen grijpen, zoals vuurwapens en brandstichting. Zij eisen hun gestolen grond terug. Gestolen door de Chileense regeringsleiders en vaak met medeweten van de Europese kopers (stellen de Mapuche).
Er zijn parallellen met de Natives in Amerika. Ook de Mapuche zijn in reservaten opgesloten en hebben waardeloze grond gekregen.
Wat mij in al die kwesties opvalt, is de houding van de Europeanen. Zij profiteren van hun aankopen zonder de lokale bevolking daarvoor iets terug te geven. Tja, dat is schreeuwen om problemen. De aanvallen op de 'Europese' kolonisten nemen toe. Ze vinden bijna dagelijks plaats.
Geheel naar westers gebruik verwijten de kolonisten de inheemsen, dat ze toch niets met het land doen en lui zijn. Een typisch westers, kapitalistisch uitgangspunt. Kolonisten komen daar enkel voor hun eigen gewin, zonder de inheemsen ervan te laten meeprofiteren. Kinderen zouden zeggen : jij speelt toch niet met jouw speelgoed, dus pak ik het maar. De Mapuche hebben niets met geld verdienen, winsten maken middels de natuur. Zij willen de natuur behouden zoals ie was. Naar westerse maatstaven kan dat dus niet.
De kolonisten geven de staat de schuld. Ze zitten klem tussen de inheemse bevolking en de Chileense overheid. Volgens hen is er geen uitweg. Volgens mij en anderen wel : waar een wil is, is een weg. De weg naar een vreedzaam bestaan.