Die tekst staat in ons nationale wapen, onder de leeuw. De Nederlandse leeuw. Toen was al sprake van exotische dieren in ons land. Een verbod op het invoeren c.q. houden van exotische dieren zou verboden moeten worden. Maar ja, daar is handhaving voor nodig. En daar doet men niet meer aan. Ik wel. Op gepaste wijze, want ik wil geen mes in mijn lijf omdat iemand afval op straat gooit en ik daar vriendelijk iets van zeg.
Gisteren heb ik een paar kinderen vriendelijk toegesproken. Ze waren het grint rond de boompjes hier aan het weghalen. In een gesprekje heb ik hen uitgelegd waarom daar grint ligt. Dat is om te voorkomen dat het ronde de boompjes een kattenbak wordt.
Ik heb hen gevraagd hoe het in hun land is met openbaar groen, loslopende katten en het schoonhouden van de omgeving. Tja, dat kent men daar niet. Wel loslopende katten, maar die zijn vaak verwilderd, zo werd mij verteld. En ze vinden het hier erg schoon en mooi. De kinderen spreken en verstaan overigens zeer goed Nederlands.
Zij leren het sneller dan volwassenen. Dankzij hun vriendjes, vriendinnetjes en de scholen. De volwassenen gaan naar een taalschool. Ik ga er vanuit dat het een betrouwbare is. Veel taalscholen zijn er voor de vorm en dus het geld. Er zijn er die nota bene door slecht of helemaal geen Nederlands sprekende allochtonen geleid worden. Met alle frauduleuze gevolgen van dien; de handjeklap cultuur hè. Ook daar ontbreekt handhaving. En dan zijn er nog veel meer regelingen, waar eenvoudig gefraudeerd kan worden.
Handhavers die wel willen optreden krijgen het moeilijk. Soms zeer moeilijk. Dan krijgen ze zelf klappen, vanwege handhaving aan de andere kant. Die andere kant wordt alsmaar beter in handhaven van hun eigen visie. Ach ja, het is een gevolg van niet meer gewend zijn aan handhaving van hogerhand. Niets moet, alles mag. Eigen schuld, dikke bult.