Het afval dat ik gratis mocht afgeven was papier/karton, wit piepschuim, een busje chemisch afval en.... 2 autobanden. Bij de ingang stond zowaar een file. Vanwege de Corona mogen slechts max. 7 auto's het terrein op, las ik op een geel bord. Ik weet niet of er ook een limiet geldt voor het aantal personen in een auto. Gelukkig hoefde ik niet erg lang te wachten. Nadat mijn pas gescand was, werd mij voor het loket de biecht afgenomen door een meneer die er vele malen betrouwbaarder uitzag dan de gemiddelde pastoor. Ik somde keurig op waar de lading uit bestond. "Aha, autobanden?", vroeg de receptionist en hij stond op alsof ie net gestoken was door een tijgermug. De receptionist kwam uit zijn kantoortje, wierp een blik in de bus en een naar de banden, en zag dat het goed was. Ik moest vervolgens een formuliertje invullen vanwege de banden. Op dat stukje papier zag ik dat elke inwoner maximaal 4 banden per jaar mag komen brengen. Ook weer gratis (en dus ook weer niet voor niks).
Toen ik de bus ging ontdoen van het afval, vroeg ik aan een jonge medewerker waar ik de twee autobanden mocht dumpen. Een oudere collega hoorde hem blijkbaar antwoorden en kwam naar de bus. Ook hij wierp een blik in de bus en sprak toen : "Deze banden mogen hier niet ingeleverd worden. U moet naar een bandenbedrijf." Ik sputterde nog tegen, want ik had immers een formulier ingevuld. Wat bleek? Ik kreeg te horen dat enkel hele banden gratis ingenomen worden. In die van mij zaten een snee en een gat, omdat ik ze anders niet van de velgen kreeg. De oude banden worden namelijk opnieuw gecoverd, van een nieuw loopvlak voorzien. Ik zei : "O, ik dacht dat men daar palen en dergelijke van maakte?" Ik kreeg te horen dat men van afnemer was veranderd. De nieuwe afnemer maakt geen palen en wil enkel hele banden. Geen kapot geslepen banden dus. En helemaal niet als er een gat inzit. Dat stond niet op de website vermeld.Na deze schermutseling wilde ik het karton dat ik met tape bijeen gebonden had, uit de bus trekken. Maar het was foetsie! Ik krabde even achter mijn goede oor en keek achterom. Was het misschien uit de bus gevallen, toen ik het piepschuim weggooide? Nee dus. Ik dacht dat ik het misschien helemaal niet had meegenomen. Toen ik weer instapte en een blik in de papiercontainer wierp, zag ik het pak liggen. Ik wist zeker dat ik dat niet gedaan had. Het was vast die jongeman, die mij wilde helpen. Kijk, daar raak ik van in de war. Die jeugd van tegenwoordig. Ze doen maar.
Na het uitwegen hoefde ik niets te betalen. Ik verliet half opgelucht met 2 banden de Milieustraat. Ik had ze voor niks (niet gratis) meegenomen.
Gelukkig deed een bandenboer niet moeilijk. Die nam ze wel gratis aan.