 |
| Olievlekken op de tegels |
Als tiener prutste ik aan bromfietsen. En natuurlijk moest zo'n ding harder dan de 40 km /uur. En natuurlijk had ik nauwelijks geld. Dus werden naar alternatieven gezocht, zoals het ruilen van onderdelen als tandwielen. De cilinderkop afvlakken op een glasplaat met een slijpmiddel of gewoon met schuurpapier. Om meer compressie te krijgen. Of de ruimte in het carter opvullen of een kurk onder de zuiger plaatsen. Over carter gesproken, ik heb een keer een blokje uit elkaar gehaald omdat het carter vol zaagsel zat! Het zaagsel was bedoeld om het lawaai van de tandwielen wat te dempen. Zeiden ze. De uitlaat kreeg het ook te verduren, door gaten in de demper te maken. De in- en uitlaat poorten werden gepolijst. Althans een poging daartoe, want het juiste gereedschap ontbrak. De jongens met geld gebruikten ook Castrol race olie. Je kon hun brommers op afstand horen en ruiken.
Als er wel geld was, kwam er een verstelbare sproeier op een grotere carburateur. Het was een heel gedoe om zo'n machientje sneller te laten rijden. Niet alleen vanwege gebrek aan geld, maar ook aan professionele kennis.
Tegenwoordig is het een stuk gemakkelijker. Even een ander elektronisch kastje (cdi) kopen en die uitwisselen met het standaard gemonteerde kastje. Als na zo'n simpele ingreep de snelheid nog niet hoog genoeg is, zijn er speciale raceonderdelen : cilinders, carburateurs, uitlaten, koppelingen enz. Dat alles met gebrek aan het besef : hoe sneller, des te groter de risico's.
