Terugkijkend op mijn leven, krijg ik het idee dat ik bepaalde paden bewandelen moest om te leren. Kennis en ervaringen op doen, die mij veel later van nut zouden zijn. Vooral als Peoplemanager ben ik in situaties terechtgekomen, die mij later erg goed geholpen hebben toen ik zelf in soortgelijke terechtkwam.
Ik heb overspannen (overwerkt heette dat toen) mensen ontmoet en met depressieve medewerkers gesproken. Zelf met een medewerker die na thuiskomst van werk zijn partner dood op de vloer van de huiskamer aantrof. In het laatste geval had ik eerder onderweg geleerd, dat de regeling van 3 dagen (rouw)verlof en 2 dagen voor de crematie / begrafenis nergens op sloeg. Ik meldde de medewerker daarom ziek en adviseerde hem de tijd te nemen.
Toen ik zelf in de problemen raakte, putte ik veel uit eerder opgedane ervaringen. Ik wist toen wat ik zeker niet en vooral wel moest doen. Dus hees ik me dagelijks op tijd uit mijn veilige, warme bed en hield me aan mijn dagelijkse routine. Af en toe met een schop onder mijn achterste van mijn zorgzame schat. In mijn herstel speelde toen veel buiten actief zijn en met de handen werken een belangrijke rol. Elke dag was er een van veel drempels nemen. Niet toegeven aan het gevoel liever in mijn bed of op de bank te willen blijven. Een ander iets was dat ik steevast op de dag terug moest kijken en inzien dat het best wel leuk was. Het waren de drempels die het leven lastig maakten. Drempels met namen als 'geen zin in', 'ik blijf liever hier' 'is niet leuk', 'het regent' enz. Het vereiste wel wilskracht en discipline. Maar de aanhouder won uiteindelijk.
Ik begon ook mijn geheugen te trainen. Maar dat is niet helemaal goed gekomen. Net als omgaan met drukte en druk.
Vanwege al die lessen onderweg kon ik anderen beter begrijpen en soms helpen. We spraken met slechts halve woorden. Niet iedereen was gebaat met mijn ervaringen. Persoonlijkheden verschillen. De een een doorzetter, de ander snel gedemotiveerd. Want uiteindelijk moet iedereen het zelf doen. Of laten.