Zoals aangekondigd ben ik vanmiddag weer wat aan het oefenen met het lasapparaat. Man, man, man... ik bedoel mens, mens, mens, wat is lassen moeilijk! Ik heb op een stuk oud metaal eerst wat lasstrepen getrokken. In mijn beleving (zie de leek) ging dat vrij goed. Weliswaar geen mooie rupsjes, maar toch. Dus ging ik in mijn euforie proberen een stuk hoekijzer op de proefplaat te lassen. Nou, dat ging dus totaal verkeerd. Ik had grote moeite de juiste afstand te bewaren tussen de elektrode en de plaat. Omdat de elektrode smelt moet ik dat verschil gaan opvangen door de elektrode tergend langzaam naar beneden te bewegen. En tegelijk ook een voorwaartse beweging maken. Mijn handen trilden te veel. Niet van de alcohol of drugs, maar eerder van de spanning. Ik zou al tevreden geweest zijn, indien de las overeen zou komen met de proefresultaten. Maar het was vele malen erger. Ik had zelfs stukjes overgeslagen en dus vielen er gaten. Voorlopig kan ik gedurende de Corona periode nog
koortsachtig flink oefenen.
