In en in triest

Het is in en in triest wanneer ik de verhalen lees en hoor over hoe in verzorgingstehuizen mensen lijden en overlijden zonder hun dierbaren. Een onmenselijk gebeuren, dat in schrille tegenstelling staat tot de mensen die zich niets aantrekken van de regels vanwege het virus. Stervenden die geen afscheid mogen / kunnen nemen. Moeten regels zo streng gehanteerd worden? Is er geen creatieve oplossing mogelijk, waarbij een afscheid nog waardig kan plaatsvinden? Een aparte kamer waar familie, met beschermende kleding via de kortste route toch even mogen komen? Kom op zeg, dit is naar mijn mening echt niet nodig. Een kwestie van niet alleen creatief, maar ook humaan denken en handelen. Op dit punt moet de regelgeving wijken voor humaniteit. De vele doden in de tehuizen schrijf ik op het conto van de beheerders / bestuurders. Ze zijn een direct gevolg van wanprestaties.