"Denk aan de buren!", was een gevleugelde uitspraak van mijn lieve mamma, als wij te veel kabaal maakten of door de huiskamer renden. We woonden in een bovenwoning in de tijd dat men nog niets deed aan isolatie (ijsbloemen op de ramen) en de houten vloeren en stenen wanden dun waren. Ik weet niet beter dan dat ik rekening moet houden met anderen in het algemeen en buren in het bijzonder. Dus loop ik niet stampend over de trap, gooi niet met deuren en staat je radio niet keihard aan, zodat ik tenminste ook muziek kan horen als ik boven op zolder ben of onder de douche sta. Mensen die dat soort zaken wel doen, zijn degenen die overlast veroorzaken. Hun slachtoffers wordt het woongenot ontnomen en kunnen zelfs depressief worden met alle gevolgen van dien.
Sommige herrieschoppers gaan zelfs zo ver, dat ze de boel omdraaien en zeggen dat je als slachtoffer maar moet verhuizen. Zo'n houding is dezelfde als die van fietsers op de stoep, die vinden dat ik als voetganger plaats voor hen moet maken. Proportioneel geweld (praten heeft geen enkele zin), in de vorm van een schouderduw, is dan wat mij betreft toegestaan; ga daar maar liggen. Het lastigste is wanneer overlast onbespreekbaar is. Vaak omdat de veroorzaker een laffe mentaliteit heeft. Maar er zijn steeds meer mensen die niet aangesproken wensen te worden op hun verantwoordelijkheden. Helaas. Mediators en tv rechter mr. Frank Visser hebben er vaak mee te maken.
