Mijn vader ging op zijn 50 ste al met pensioen. Hij werkte bij de Marine, had in de oorlog gevochten en was diverse keren uitgezonden geweest. Ik heb hem gedurende al die pensioenjaren niet horen klagen over beperkte mogelijkheden. De gezondheidszorg was nog betaalbaar en aan het pensioen werd niet gemorreld. Hij en mijn moeder konden veel leuke dingen doen. Toen hij met pensioen was, leek mij dat wel wat. Zeker op mijn 50 ste.
En nu ben ik dus zelf al een zes jaar met pensioen. Ik zal niet zeggen dat het zwaar tegengevallen is (we maken er het beste van), maar tegengevallen is het wel. Het is niet meer het zorgeloze bestaan zoals mijn ouders dat hadden. Er was nog volop respect voor die generatie. Omdat wij nogal bewust leven, merk ik hoe er aan ons inkomen geknabbeld wordt. Alles wordt alsmaar duurder en we krijgen daarbij ook nog eens minder voor ons geld. Dubbelop inleveren dus. We zien het maar als een uitdaging. Dat ik zelfs na mijn 70 ste nog filosofeer om minimalistisch te gaan wonen en leven, had ik nooit verwacht. Minimalistisch, zodat er wat meer overblijft om leuke dingen te doen. Net zoals mijn ouders.