Dankzij mijn familiebezoekje herwon ik een bepaald vertrouwen. Tijdens het bezoek hoorde en zag ik dat mijn lieve tante met veel zorg omringd wordt door haar kinderen. Ze komt niets tekort. Misschien viel mij dat extra op vanwege de situaties, die ik bijna dagelijks bij oudere mensen hier in de buurt tegenkom. Die hebben weliswaar kinderen, maar die schenken geen of zeer weinig aandacht aan hun hulpbehoevende ouders. Zelfs niet wanneer zo'n ouder naar het ziekenhuis moet. Die ouders zijn stuk voor stuk eenzaam.
Inmiddels is het wel duidelijk, dat de oorzaken niet alleen bij de kinderen liggen. Er is sprake van verstoorde relaties. Toch lijkt het me vreemd met de gedachte te leven, dat een vreemde zonder tegenprestatie wel de tijd en moeite neemt om voor hun ouder(s) te zorgen. Maar daar zullen die kinderen blijkbaar ook niet wakker van liggen. Een ervan hebben we ontmoet. Zij begon gelijk op een nare manier te vragen of wij soms de bankpas en pincode van haar moeder hadden gekregen. Het was alsof je een klap in het gezicht kreeg. Dat is heel anders dan een 'dank jullie wel'. Gelukkig zijn er nog veel kinderen, die wel voor hun ouder(s) willen zorgen.