Vanmiddag ga ik weer een stukje verhuizing doen. Dat houdt o.a. in, dat ik Fenna wat vroeger ga uitlaten. Ze weet dan wat er te gebeuren staat : ik moet oppassen. Gisteren heb ik al wat voorbereidingen getroffen, door spullen te demonteren en te sorteren. De aanpak is simpel : een hoek met spullen die verhuisd moeten worden, een hoek met afval en een piepklein hoekje met spullen waarover nog een besluit genomen moet worden. Als over de laatste op korte termijn geen besluit genomen wordt, gaat het spul bij het afval. Klaar. Ja, inderdaad een lekker strakke aanpak. Zonder gezeur en/of getreuzel in de geest van "ik weet het nog niet" of "eh... nee, doe toch maar..." en dan van de ene naar de andere stapel verkassen. Ik heb niets met besluitloosheid, vandaar. Noem het maar weer een stukje van mijn beroepsdeformatie. Knopen zijn er om doorgehakt te worden en problemen om opgelost of opzijgeschoven (niet mijn probleem) te worden.
Het kan allemaal erg eenvoudig, efficiënt en effectief. Alles wat niets bijdraagt tot het doel (verhuizen) schuif ik opzij. Dat zijn immers de showstoppers. Dat kunnen trouwens ook mensen zijn. Besluitloze, zeurende mensen. Die mogen enkel met hun handjes wapperen en vooral niet gaan denken. Haha! En toch... zo blijft bezig zijn leuk. Ik heb geen zin om voor 3 uur werk, 8 uur bezig te zijn. Want dan duurt en duurt het maar. Dan vind ik het niet meer leuk.
Als voorbeeld hoe een verhuizing niet moet, zie ik aan de overkant het resultaat. Vandaag mag de nieuwe huurder de woning in. Helaas staat de tuin nog vol met grofvuil. Door de verhuurder aangetroffen in de schuur. Ik zag dat daar veel op het allerlaatste moment moest gebeuren. Dus dat was stressen. Zo doe ik het dus niet. Gewoon op tijd klaar zijn.
