Wie goed doet

Het komt voor dat hulpbehoevende mensen onze vrijwillige hulp gaan zien als een verplichting jegens hen. Voor ons is het een morele verplichting, dat wel. Maar als de hulpbehoevende gaat praten in de zin van 'jullie moeten...' of 'jij moet..' en daarover op een rustige manier niet te praten valt, dan stoppen wij de hulpverlening. Want wij moeten helemaal niets, hè? Soms is dat stoppen wat vervelend. Bijvoorbeeld wanneer het afbreuk doet aan de aanblik van de omgeving. Maar dat moet dan maar. Neemt niet weg dat een mens in grote nood door ons altijd geholpen zal worden. Onder die nood valt dus geen tuintje, straatje, boodschappen enz.
In andere gevallen moeten wij ons been stijf houden, onze grenzen bewaken; hoe vreemd dat tegenwoordig ook mag klinken. Dat is wanneer men bepaalde verantwoordelijkheden op ons bordje wil leggen. Zoals wanneer iemand in principe niet meer in staat is zelfstandig te wonen. Zo'n constatering werd door een huishoudelijke hulpverlener gedaan. Die schakelde Sonja in, omdat zij summier contact heeft met de patiënt. De hulp kan beter naar een hulporganisatie gaan, wij zijn niet voor dat soort zaken. Straks zegt de patiënt : "Waar bemoei jij je mee?" Het komt erop aan om ook bij hulpverlening voorzichtig te werk te gaan. Voordat je het weet ben je voor allerlei zaken verantwoordelijk en is het een moeten geworden. Daar passen wij voor.