Een broer had ruzie met zijn zus. Het ging ober een ongelukje met een zoontje van de broer. Het ventje had schaafwonden opgelopen, toen hij in het huis van zijn tante met een loopband speelde. De broer geeft de zus de schuld van het ongeluk ('...ze had een slot op de deur moeten aanbrengen!, zeurde hij')en dus heeft hij al 5 jaar ruzie. Nee, niet zijn zus, maar hij. Voor mij was het weer het bekende beeld van ouders die met hun kids op bezoek gaan. Daar, in die andere omgeving, zijn het opeens niet meer hun kinderen. Dan worden de gastvrouw en/of heer geacht op dat loslopend grut te gaan letten en daarvoor verantwoordelijkheid te dragen. Nee dus. Als ouders blijf je ook op andere plekken verantwoordelijk voor je eigen kinderen.
Met de komende lerarenstaking breekt hier en daar het angstzweet uit bij ouders en met name opvangcentra voor kinderen. Er is in het algemeen al een tekort aan personeel, om de kinderen overal te kunnen opvangen.
En thuis dan? Ook in dit soort situaties proberen ouders zich te onttrekken aan hun verantwoordelijkheden. Tegenwoordig schijnt het werk van de ouders belangrijker te zijn dan hun kinderen. Neem dan geen kinderen. Die ouders klagen dan ook over de staking. Alsof de juffen en meesters en crèches opeens de ouders van die kids zijn. Nee, het zijn jouw kids, dus pas jij op. Neem een vrije dag en ga eens wat leuks met ze doen. Vervelend hè? Of doe zaken met familie waar ze tegen een leuk tarief een dagje op je kindje willen passen.