Hulp verlenen

In onze relatie is het zo, dat hulp verlenen direct en indirect plaatsvindt. De direct hulp wordt door een van ons verleend aan de hulpbehoevende. De indirecte hulpverlening vindt thuis plaats. Je moet het als stel wel beiden eens zijn over de hulpverlening. Want als de een als hulpverlener op pad is, zal de ander thuis een en ander moeten opvangen. Bij ons is dat de zorg voor Fenna, de huishouding en/of de opvang van kleinkinderen. De eigen afspraken die niet kunnen doorgaan vanwege de hulp laat ik dan even voor wat ze zijn. Ja, ja, wij hebben ook een eigen leven.
Ik schrijf dit, omdat er mensen zijn die denken dat alleen de hulpverlener hen helpt. Ze gaan voorbij aan de indirecte hulp van de partner of iemand anders, die de hulpverlener faciliteert. Afgezien van dagelijkse werkzaamheden, zal de thuisblijver ook als klankbord fungeren na terugkeer van de hulpverlener. De laatste wil vaak ook even haar of zijn verhaal kwijt en/of om advies vragen. Of is binnen het kader van de hulp er wat huiswerk meegenomen voor de thuisblijver. Zo werkt dat.
In wezen is hulpverlening net als ziekte en werk. Dat soort zaken werken ook door op de ander(en) binnen en buiten het gezin.
Vandaar dat ik als gehuwd werkende nooit sprak over mijn geld enz. We doen het allemaal samen. Tenzij je je partner fatsoenlijk betaald voor het werken thuis. Voor een verzorger /-ster is dat trouwens vaak een 24/7 bezigheid. Dat is tegen een uurtarief van € 16,= (minimum uurloon zzp'er !) al onbetaalbaar.