Vanmorgen ben ik weer over een drempel gestapt. Ik ben met Sonja mee geweest naar het ziekenhuis. Zoals gewoonlijk nam ik plaats bij de entree, zodat ik eventueel naar buiten kon vluchten. Ik probeer me op die manier toch wat 'flexibel' te houden.
Terwijl ik daar zat te wachten, zag ik opeens een mij bekend iemand de hal binnenkomen. Ze zag mij ook en groette mij hartelijk. Ik dus ook. Toch kon ik haar niet direct plaatsen. Er schoten mij allerlei locaties door het hoofd. Inclusief van werkgevers en opdrachtgevers. Maar nergens ging een lampje branden. Dus vroeg ik het haar maar : "Ik zie een vertrouwd gezicht, maar ik kan je niet plaatsen." Ze moest erom lachen en vertelde toen dat ze de moeder van een voormalig klasgenoot en teamgenoot van Mike is. We hadden elkaar 5 jaar geleden voor het laatst gezien en gesproken. Tja, toen viel het kwartje. Afgelopen weekend hadden we het nog over hem met Mike. Ze zei ook dat ze het erg goed vond, dat ik haar dat vroeg. Op mijn vraag waarom, zei ze dat haar man een slecht geheugen heeft, maar in dergelijke situaties geen vragen durft te stellen. "Dan komt ie thuis en begint dan iemand te schetsen, totdat ik de juiste persoon noem", vertelde ze. Maar goed, ik ben daar nu eenmaal gemakkelijker in. Ik heb geen zin om lang te blijven malen over wie ik nu eigenlijk gesproken heb. Als ik iets niet weet, dan vraag ik het. Simpel. Veel mensen vinden het trouwens leuk om even hun kennis te kunnen tonen en/of anderen te helpen. Net zoals de gastvrouwen in het ziekenhuis. Ze stralen dat zelfs uit, vind ik. De receptioniste was een vrouw van ongeveer begin 60. Ze zag er leuk uit. Ook een echte gastvrouw. Toen ze even achter de balie vandaan kwam, keek ik op van de net te korte rok (voor haar leeftijd). Ze was verder leuk gekleed. Representatief. Maar dat rokje... Waarom zo kort? Tien centimeter langer en het was voor mij top geweest. Nee, dat heb ik dus niet durven vragen. Ik wilde haar vrolijke blik niet bederven.