Dienders; wat een teleurstelling

Op de tv zag ik een stukje over politieagenten in opleiding. Ik zeg het maar gelijk : wat een afknapper! Aspirant agenten die erg twijfelachtig en onzeker overkomen en/of reageren en vuurwapens maar enge dingen vinden. "Ik denk niet dat ik dat wapen ga gebruiken", zei een van hen. Ik zag ook een stukje van de cultuur bij het korps. Een van de aankomende dienders wilde niet samenwerken met een ander. Omdat hij en de ander elkaar niet liggen, zo legde hij uit. De bekende 'dat wil ik niet' mentaliteit. En dat voor een agent in opleiding, die het wel heeft over mensen helpen. Lekker dan, een collega die niet wil samenwerken.
De gedachte 'Nou, als het allemaal al zo begint kan je beter vertrekken' kwam bij mij tijdens het kijken diverse keren spontaan omhoog. Ik zag geen aspirant agent waarvan ik dacht : kijk, dat is nou een nieuweling met potentie. Een van hen durfde niet eens het woord te doen, toen het clubje (nee, hij was niet alleen) op zoek ging naar een kruisboog. Een gemiste kans om te oefenen op je toekomstige taak. Iemand met een beetje lef belt aan en zegt : "Goede dag, wij komen een kruisboog in beslag nemen." Dat zou zelfs onze kleinzoon van 14 nog wel durven doen. Nee, deze aspirant ging liever achteraan staan.
De jongelui die deel uitmaakten van onze compagnie bij het 44e Painfbat (69-70) waren uit een heel ander hout gesneden. Dat waren mannen op wie je kon rekenen en met wie je kon en moest samenwerken om te overleven. Jongemannen die het voortouw namen.
Al met al geeft het programma wel een realistisch beeld van kwaliteit van ons korps. Van een droevig niveau dus. Maar er is toch hoop. Zo af en toe zag ik een vrouwelijk agent door het beeld lopen. Eentje die wel van wanten weet. Kordaat en doelgericht optredend, straalde ze gezag en dus ontzag uit. Zoals bij Ellie Lust het geval is. Volgens mij gaat het al mis bij de werving en selectie van politiepersoneel. Misschien moet men zo'n kordaat en doelgericht iemand op Werving en Selectie plaatsen.