Vaak genoeg is gebleken dat verslagen / rapporten van incidenten niet conform de feiten waren. Dat verschijnsel beschouw ik bijna als normaal. Vaak wordt de werkelijkheid verdoezeld. Ik heb hier een heel mooi boek (Naar de overkant) liggen over het verzet in de Tweede Wereldoorlog in het gebied tussen Leiden en Zoeterwoude.
Een aantal van de daarin genoemde verzetsmensen ken ik. Een van hen zelfs persoonlijk. De laatste heeft aan het eind van zijn leven mij e.e.a. opgebiecht, toen ik hem bezocht en hij met een cassetterecorder in de hand teksten aan het inspreken was. Op mijn vraag wat hij aan het doen was, zei hij dat hij na de oorlog altijd wroeging gekend heeft vanwege een aantal standrechtelijke executies, waarbij hij als verzetsman betrokken was. Hij vertelde dat in die gevallen de beschuldigingen aan het adres van de slachtoffers gefingeerd waren. Ze waren ontstaan uit jaloezie, onenigheid of zelfs een vete. De meeste dateerden al van voor de oorlog. In het mooie boek over het verzet komt dit helemaal niet te sprake. Afgaande op het boek waren de verzetsmannen en -vrouwen 'nette' mensen die het tegen de vijand opnamen. Als ik die bekentenissen niet had mogen aanhoren, dan zou ik niet beter geweten hebben dan dat het verzet daar 'schoon' was. In werkelijkheid werden dus ook persoonlijke rekeningen vereffend. Verhalen versus de werkelijkheid.