Liever buiten de kerk

Na jaren van gedwongen trouwe Zondagsschool- en (daarna) kerkgang ben ik met het kerkbezoek gestopt. Het laatste wat ik meemaakte was een maandagavond toen er catechisatie was. Ik had er echt genoeg van. Genoeg van dat keurslijf en van de voor mij toch wat vreemd doende mensen. Het eindexamen wachtte en ik moest in militaire dienst. Dus die stap, breken met de kerk, kwam mij goed uit. Speciaal voor mijn gelovige moeder ben ik nog een aantal keren met haar mee geweest om een dienst bij te wonen. Maar de diensten hebben mij niet tot inkeer gebracht. Ik zou bijna zeggen : integendeel.
Omdat ik wel lid bleef werd ik lang achtervolgd door de kerk. Met op de eerste plaats de bekende acceptgirokaarten. Nee, met mij kennismaken was er niet bij. Telkens wanneer ik van gemeente veranderde, zag ik als eerste een acceptgirokaart in de bus van de lokale kerk. Een keer zelfs met een advies omtrent mijn bijdrage, gebaseerd op mijn geschat inkomen! Acceptgirokaarten zonder begeleidend briefje erbij, waarin ik met mijn gezin welkom geheten werd. Alleen het verzoek te betalen. Later ben ik wel een paar keer voor de keus gesteld : lid blijven en naar de kerk gaan of geschrapt worden als lid. Ik heb dat als ordinaire chantage ervaren. Men heeft mij trouwens nooit geschrapt, want geld is geld (denk ik). Ik brak weliswaar met de kerk, maar niet met mijn geloof.
Hier in Dronten (inmiddels 2014) kreeg ik eerst bezoek. Dat stelde ik zeer op prijs. Men respecteerde ook mijn manier van geloven en het feit dat ik niet naar de kerk zou gaan. Ik vertelde wat ik tussentijds met 'de kerk' meegemaakt heb. Zoals over de weigering van een dominee om mijn (gedoopte) broer die op sterven lag te komen bezoeken. Mijn broer had hem graag willen spreken. Over de de weigering van de kerk hem na zijn dood te herdenken. Iets wat onze moeder graag wilde. Weigeringen omdat hij na een lange lijdensweg voor euthanasie had gekozen. De dominee wilde zelfs niet als mens langskomen. Dat zei mij genoeg. Toen een kerk hoorde van mijn hulp aan anderen, werd mij soortgelijk werk aangeboden. Echter met een restrictie : ik mocht alleen leden van onze kerk helpen. Al deze toestanden heb ik nergens in de Bijbel kunnen terugvinden. Al moet ik bekennen, dat ik niet het hele boekwerk uit mijn hoofd ken. Ik vind de financiële verhouding tussen het in stand houden van het fysieke gebouw en de hulp aan derden nogal uit balans. Is een stapel stenen zo belangrijker dan de behoeftige mens? Veel gelovige kerkgangers die ik ken hebben een zeer beperkte kijk op het leven. Ze houden zich soms zo strikt aan de Bijbel, dat het ten koste van de medemens gaat. En dan zijn er nog die zondags in de kerk zitten, maar doordeweeks van God los zijn. Ja, die ben ik ook tegengekomen. Nee, ik maak liever geen deel uit van zo'n groep. Wat niet wegneemt dat anderen van mij hun (kerk) gang mogen gaan.