Ik heb het diverse keren aan den lijve ondervonden : iets uitlenen en nooit meer terugkrijgen of pas na (veel) vragen van mijn kant. Heel vervelend. Zo ervaar ik dat. Het niet teruggeven komt mij ook als asociaal of egoïstisch (synoniem?) gedrag over. Zelfs in gevallen waarin harde afspraken (datum en tijd) gemaakt zijn over het teruggegeven, worden ze niet nagekomen.
Ik heb een paar keer geld aan anderen geleend. Maar daar ben ik om bovengenoemde redenen mee gestopt. Als iemand mij later toch om geld vroeg, stelde ik eerst een aantal wedervragen : Heb je nog eten? Zijn de huur- en de energierekening betaald? Kan je nog naar je werk? Als op al die vragen met 'ja' geantwoord werd, leende ik de persoon geen geld. De rest is namelijk luxe, hè?
Natuurlijk heb ik zelf ook soms spullen uitgeleend. Daarvan kreeg ik ook niet alles terug. Of beschadigd. Dat zijn weer andere lessen voor mij. En de lener natuurlijk. Het komt voor, dat ik zelf ook soms iets van iemand leen. Nooit geld, maar spullen. Ik zorg ervoor dat ze weer terugkomen, voordat de eigenaar mij ernaar vraagt. Dat vind ik wel zo netjes. Vaak maak ik het geleende ook nog schoon, schoner dan het was toen ik het in handen kreeg. Als een soort van leengeld of tegenprestatie. Om die reden was ik ook altijd erg zuinig op de leaseauto's. Die auto's waren niet van mij. Die kreeg ik in bruikleen. Wat is er leuker om bij inlevering van zo'n auto te horen : "Die ziet er nog als nieuw uit. Alleen aan de kilometerstand zie ik, dat ie gebruikt is."