Gedurende mijn loopbaan maakte ik veel en vaak gebruik van methoden en technieken. Ze vormden mijn gereedschap. Een van de methoden was SDM, System Development Methodology. Een methodiek voor het plannen, ontwerpen, bouwen, invoeren en beheren van informatiesystemen. Ik kende alle fasen en daarbinnen de activiteiten uit mijn hoofd. Ik heb ze vaak beschreven tijdens presentaties en/of intakegesprekken om aan te geven hoe ik een project zou aanpakken. Het was vaak leuk te merken, dat mijn publiek onder de indruk was van het feit dat ik die aanpak zo oplepelde. De methode bestaat uit 7 fasen : Informatieplanning, Basisontwerp, Detailontwerp, Realisatie, Invoering en Gebruik en beheer. Elke fase kenden een aantal activiteiten. Gemiddeld zo'n 6. Om zo'n project bevond zich ook een wereld aan documentatie. Ik had standaard al 7 mappen met voor elke fase de bijbehorende documentatie per activiteit. Daarnaast waren er nog mappen voor de projectgroep (correspondentie, verslagen enz.) En natuurlijk mijn projectdagboek. Dat laatste stond ook gewoon open en bloot op de plank. Ik vond het een uitdaging om precies te weten welk document zich in welke map en waar bevond. Ik deed wel vaker van dat soort spelletjes om gebruik te maken van mijn geheugen. Vragen naar bepaalde documentatie kon ik vlot en quasi ongeïnteresseerd beantwoorden met : In map nummer x, Hoofdstuk y sectie z. Ik genoot het meest van het gezicht dat de vragensteller dan trok. Haha. Ik wist dan zelfs ook wat de inhoud van het document ongeveer was. Dus wist ik ook waar iemand mee bezig was. Zelf gebruikte ik mijn geheugen en de documentatie ook in geval van beschuldigingen en/of aanvallen op mijn persoontje en/of werk. Dan liet ik het tegendeel of bewijs zien. Soms baalde men daarvan.
 |
| met een slecht geheugen op de trekker |
En dan te bedenken, dat dit enkel de methode betrof. SDM zal inmiddels ook wel weer veranderd zijn vanwege de snelle ontwikkelingen.
Tot mijn duistere periode heb ik veel profijt van en soms complimenten gehad vanwege mijn haast fotografisch geheugen. Daarna ben ik vanwege mijn slecht geworden geheugen geregeld om mijn oren geslagen. Haha! Zeg maar, dat tot 2001 ik me nog heel veel kan herinneren. Soms tot schrik van betrokkenen waaronder zelfs familie. Het is niet anders. Sinds 2001 moet ik terugvallen op andere documentatie, zoals foto's en mijn dagboekje, om me zaken te kunnen herinneren.
