Als ik ze hoor spreken over hun kinderen, dan zijn het ware schatten. Na een kwartier luisteren veranderen die schatten in ordinaire criminelen. Ze verkeren in kringen waar misdaad de opmaat is.
Ik heb nooit begrepen, waarom mensen criminelen graag van een positieve kant willen belichten. "Hij is een heel goede vader", zei iemand tegen mij over een lokale crimineel. Ik wees hem op de voorbeeldfunctie die hij als vader zou moeten hebben. Hun kids (8 en 11) zijn al menig keer voor winkeldiefstal opgepakt. Sympathieke criminelen? Nee, daar kan ik dus niet in meegaan.
Lastiger lijkt het me voor de ouders van zo'n crimineel. Er zullen ongetwijfeld onder hen zich ook mensen bevinden, die met tranen in de ogen hun kind het slechte pad hebben zien kiezen. Voor anderen lag het in de lijn der verwachtingen. Als ouder ben je vaak machteloos als het gaat om volwassen kinderen. Ze leiden hun eigen leven en maken hun eigen keuzen. Alle adviezen van pa en moe ten spijt.
Dat geldt trouwens in veel situaties. Omdat ouders meer levenservaring hebben, weten ze eerder wat na bepaalde besluiten te wachten staat. Aan de andere kant willen ouders zich niet te veel met het leven van hun volwassen kind bemoeien. Ze kunnen alleen hopen op inzicht, gezond verstand en de juiste beslissingen. Als ouders gaat het ons erom, dat wij achteraf niet te horen zullen krijgen : "Had dat dan gezegd!"