Toegegeven, het is niet altijd wenselijk open en eerlijk te zijn. Ook toegegeven : ik heb er moeite mee om daarmee rekening te houden. Zelfs al noem ik die momenten leugentjes om bestwil. Zelf heb ik er geen moeite mee, wanneer iemand mij de waarheid verteld. Misschien komt het omdat ik zo opgevoed ben en kan incasseren (ben vaak uitgescholden) en het gewoon vind. Mijn houding moet ook wel als ik tot verbeteringen /veranderingen wil kunnen komen.
Het zijn de mensen die het dichtst bij me staan (naar mijn gevoel) waartegen ik open en eerlijk kan zijn. Die zijn vertrouwd hè. Ik kan me niet indenken, dat ik als leidinggevende tijdens een sollicitatie- , beoordelings- en/of functioneringsgesprek niet open en eerlijk zou zijn geweest. Zowel in positieve als negatieve zin. Ik vind mijn nachtrust ook belangrijk. Wat ik wel lastig vond / vind is wanneer een goed bedoeld advies van mij als negatieve kritiek ervaren wordt. Van mezelf weet ik dat het goed bedoeld is, maar de ander ervaart dat dus niet zo. Ik vraag me dan af of ik onduidelijk geweest ben in mijn woorden of houding (lichaamstaal). Maar het kan ook zo zijn, dat mijn gesprekspartner van een duidelijk positieve bedoeling een negatieve vertaling maakt. Het wordt helemaal lastig als ondanks mijn nadere uitleg, aan dat negatieve krampachtig vastgehouden wordt. Het bekende glas dat in de ogen van de andere half leeg is en blijft. Maar dat is dan niet mijn probleem.