Ook wel polemiek genoemd. Daarin geraakte ik toen ik een aantal jaar geleden reageerde op een stelling van een Amerikaan. Die schreef namelijk, dat een politieagent nooit vervolgd mag worden vanwege een schietpartij. De meeste (Amerikaanse) reacties waren het met hem eens. Ik waagde het te schrijven, dat ook politieagenten verantwoordelijk gehouden moeten worden voor hun daden en dat zij geen vrijbrief moeten hebben / krijgen om hun werk te doen. Nou, dat heb ik geweten. Er kwamen zelfs dreigementen mijn kant op.
Vanmorgen hoorde ik over de rechtszaak tegen een Amerikaanse agent, die haar buurman doodgeschoten had. Ze verontschuldigde zich met het volgende verhaal :
".....ik kwam thuis en zag iemand op de bank zitten. Omdat ik dacht met een inbreker te doen te hebben, heb ik op hem geschoten...."
De aanvullende informatie vertelt, dat de agent niet haar eigen huis, maar dat van haar buurman betrad. Dat is op zich al vreemd, maar oké, vergissen kan(?). Het opvallende is ook dat ze haar buurman niet eens herkende. Nota bene in een huiskamer die totaal anders ingericht is dan de hare. Ik zag ook helemaal geen standvastige agent. Wel een zielig kijkende vrouw met kro-ko-dil-len-tranen (ik heb ze afgelopen jaar geregeld gezien en dacht dus : "Ja hoor, daar heb je er weer een"). Een kind dat denkt weg te komen door een partijtje te janken over haar eigen zieligheid. Volgens mij had ze een hekel aan de jonge buurman en dacht met haar beroep en de krokodillentranen met de moord weg te kunnen komen. Opsluiten dat mens.