Met onrecht heb ik problemen. Als ik dat constateer heb ik er meer moeite mee, dan wanneer ik zelf slachtoffer ben. Volgens mij heeft het direct te maken met mijn opvoeding. Blijkbaar heeft onrecht een dusdanige indruk op mij gemaakt, dat ik met mijn 70 jaar daar nog steeds iets van merk. Bij onrecht komen dan dezelfde gevoelens naar boven borrelen als toen, heel lang geleden. Misschien is het een vorm van 'jeugddeformatie', haha! Zonder gekheid : ik heb moeite met ongelijke behandeling. Een onderdeel daarvan is ongelijke behandeling. Als kind noemde ik het 'iemand voortrekken' of 'iemand verwennen'.
Geregeld komt dat gevoel nog bij mij opborrelen. Dan zie of hoor ik over situaties tussen kinderen uit een gezin, waarin een van hen 'voorgetrokken' wordt. Of de ander een mindere behandeling krijgt. Het draait bij de ouders (of een van hen) vaak om een en hetzelfde kind. Dat wordt telkens de hand boven het hoofd gehouden. Vooral in situaties waarin het zelf de aanstichter is van ruzies en/of huilpartijen. Zouden de ouders echt niet zien hoe zo'n kind te werk gaat?
Het gedrag heeft veel weg van wat met name de Zuid Europese voetballers introduceerden : stiekem gemeen doen. Zoals in het voorbijlopen of tijdens spelletjes even je broertje knijpen, een tik of een schop geven. Als het broertje vervolgens iets terugdoet, begint de aanstichter subiet een huilpartij. Want huilen wekt medelijden op, vooral bij moeders. Menig slapende ouder trapt daarin en dus krijgt de ander op zijn donder.
Omdat ik zelf dit soort situaties aan den lijven heb ondervonden, herken ik ze. Maar wie enigszins oplet en in staat is het gedrag van zijn kinderen te lezen, ziet het ook. Voorkom beschadigde kinderen en ga voor gelijke behandeling.