Gisteren zag ik een paar Nederlandse probleemgezinnen, die tijdelijk bij een
Amish gezin verbleven op een boerderij. Waarschijnlijk bedoeld om te leren
over normaal doen hoe het ook kan Man, man, wat erg! Ik doel op de mentaliteit van de Nederlanders. Wat een gezeur van al die 'dat wil ik niet' mensen, een enkeling uitgezonderd. Er is ook een zeer emotioneel gezin bij, waarbij iedereen om het minste geringste in tranen uitbarst. Huilie huilie dus. Met moeder voorop. Ze zal op die manier invulling gegeven hebben aan haar voorbeeldfunctie als ouder, want de kinderen huilden ook om de haverklap. Het ontbreekt in dat gezin aan leiderschap, een volwassen iemand die stevig in de Nikes staat. Ik weet niet waarom zij zich opgegeven hebben voor dit programma, maar ze willen nergens aan meedoen. Geen van hen is gewend te incasseren. Ook daarin geven de ouders het verkeerde voorbeeld. Ze halen elkaar telkens weer emotioneel naar beneden. Alsof het een wereldkampioenschap janken is. Kom op zeg.
Het gedrag van die emotionele moeder komt mij niet geheel vreemd voor. We hadden ook zo'n iemand in onze familie. Dus dat programma riep de nodige herinneringen bij ons op.
Volgens de vader is de oudste zoon zo'n 6 jaar lang ernstig gepest. Iedereen weer huilen natuurlijk en de zoon loopt huilend weg uit het gesprek. Zes jaar? Dan heb je als ouders ook 6 jaar zitten slapen, lijkt me. In 6 jaar tijd kan je aardig wat therapieën volgen. Tja, het wordt echt tijd om wakker te worden. Boos te worden op jezelf, omdat je het zo uit de hand hebt laten lopen. Zin of geen zin en vergeet eens die houding van 'dat wil ik niet'.