Iemand stelde de vraag of ik vroeger op de kleuterschool ook creatief was met de houten wasknijpers. Nee dus. Maar ik ken wel iemand die dat wel was. Maar ja, die was wat ouder en heeft jaren in de petoet gezeten. Ze zijn al erg lang op de markt, de plastic wasknijpers. Maar wat een slechte kwaliteit vergeleken met die ouderwetse houten, die door onze criminelen gemaakt werden / worden(?). Het is me heel vaak overkomen, dat ik zo’n plastic geval de bek opendrukte en dat dan de knijper brak. Of dat ie spontaan uit elkaar sprong á la made in Hongkong. De knijpkracht is vergelijkbaar met die van de patatgeneratie, of wel nul. Ons droogrekje hangt op zolder aan het hekje rond het trapgat. Dus ik ben vaak zuchtend naar beneden gelopen, omdat een stuk wasgoed spontaan door zo’n plastic knijper losgelaten werd. De houten kon ik nog op mijn neus zetten, maar die plastic exemplaren niet. Zo saai zijn ze. Het zal niet enkel aan de knijpers gelegen hebben. De makers ervan deugden blijkbaar helemaal nergens voor.
Nee, we moesten zo nodig over op het plastic. Dat was het. Nu zitten we al decennia lang met allerlei flut producten, waaronder wasknijpers. We zouden er onze bossen mee sparen, goed voor ons milieu. Nou, dat is dan totaal mislukt. Oké, we maken ons erg druk om andermans bossen, zoals in Brazilië en/of Indonesië of Afrika. Maar zelf kappen wij verhoudingsgewijs meer bomen om dan in die landen. Zo gek zijn wij. Met gevolg, dat ik niet eens fatsoenlijk ons wasgoed kan ophangen en het milieu onnodig belast wordt met nog meer plastic. We moeten terug naar het hout. Criminelen moeten weer aan de slag. Taakstraffen opleggen in de vorm van 10.000 wasknijpers maken. In de cel natuurlijk. Kijk, daar hebben we dan nog wat aan.
