Als er gebeld wordt, zie ik een bekende voor de deur staan. Ik heet haar welkom met een groet. Ze vraagt of wij nog stroom hebben. "Genoeg", antwoord ik, "alles doet het hier." Ze vertelt dat bij haar thuis niets meer werkt. Dus ik loop even met haar mee door de warmte. Eenmaal binnen is het doodstil. Opvallend, want meestal staat de radio of de televisie aan. Ik ben er namelijk vaker geweest voor hulp. Ze vertelt, dat ze net koffie wilde zetten toen alles uitviel. Je kent het wel : een druk op een knop en opeens valt alles uit. Alsof een prutser het elektra aangelegd heeft. Haha. In de meterkast zie ik direct dat de aardlekschakelaar op O staat. Ik zet de knop om op I en ik hoor direct de radio en het piepende geluid van de huistelefoon. De schakelaar blijft keurig op I staan. In de keuken zie ik dat het koffiezetapparaat werkt. Ik vraag haar even mee te komen en een blik in de meterkast te werpen. Na wat tekst en uitleg over de aardlekschakelaar vertel ik haar ook over mogelijke boosdoeners. Ze vertelde immers dat ze net het koffie was gaan zetten. Misschien is er iets mis met het apparaat. Een paar keer uit- en aanzetten wekt echter geen storing op.
Als ik vraag hoe het met haar gaat in deze warme dagen, vertelt ze dat ze weinig eet maar wel veel water drinkt. Dat is niet vreemd. Ze vertelt in een adem, dat ze verdriet heeft. Van haar kinderen. Ik ken de verhalen en maan haar vooral zichzelf te blijven. "Probeer wat van je af te laten glijden. Ook al is het moeilijk, want het zijn en blijven je kinderen", probeer ik. Maar ik weet dat het haar niet lukt. Nog steeds niet. Logisch, het is voor haar traumatisch geworden en ze is op leeftijd. Sommige dingen blijven aan een mens knagen. De knop omzetten lukt niet meer. Ik laat haar even stoom afblazen en ga dan weer naar huis met de mededeling dat als er iets is, ze gerust weer mag langskomen. Of opbellen. Ze bedankt me en is zichtbaar gerustgesteld.