Onder de bagger

Als aankomend projectleider wist ik dat de functie vaak leidt tot douches van bagger. Gezeik en gezeur en dat er op je gejaagd kan gaan worden. Je doet het immers nooit bij iedereen goed. Toch voelde ik me geen projectlijder. Ik wist waar ik mee bezig was, al liep ik vaak op drijfzand. Er zijn nu eenmaal mensen die niets van veranderingen willen weten. Zelfs niet wanneer je het aan hen overlaat. Altijd maar weer met de hakken in het zand. Er zijn organisatie die zulke mensen wegpromoveren. Ik heb weleens interne vacatures gezien, die hen op het lijf geschreven waren. Alleen hun naam ontbrak in de zin van : Wij geven de voorkeur aan personen met de naam Kees X en/of Johan Y. Haha! Ja, zo erg was het. Het deed me denken aan een stout kindje dat met een koekje gelokt in plaats van op z'n nummer gezet wordt.
Ik had al een dikke huid ontwikkeld, dat scheelde erg veel. Over meer kennis en over de juiste vaardigheden beschikken en rust uitstralen, zorgden ook voor de nodige rust. In een aantal gevallen heb ik zo'n zeurend iemand voorgesteld het projectleiderschap van mij over te nemen. Maar toen werd er wat zenuwachtig gelachen en het voorstel vervolgens afgewezen. In de meeste gevallen hield het gezeur dan op. Maar er waren erbij die zelfs na het afsluiten van het project bleven doorzeuren.
Later, toen ik als projectmanager meerdere projecten leidde, kreeg ik alleen te maken met de projectleiders. Dat was een stuk rustiger. Ik deed dat weer op een coachende manier en me dankzij mijn kennis en ervaring beperken tot een vinger aan de project-pols.