Eten wat de pot schaft

Afgelopen week las ik een stukje over lastige eters onder kinderen. Ik zeg : begin maar bij de ouders. Want niet alleen goed voorbeeld, ook een slecht doet volgen. Veel ouders van lastige eters zijn zelf ook zo lastig. Hun ouders en nu zijzelf zijn in de fase toen de kinderen hun smaak gingen ontwikkelen, gezwicht voor de vieze gezichtjes en het kokhalzen. Dus werden de potjes Olvarit weggegooid en ging men op zoek naar alternatieven. Maar ja, een kind enkel aardappeltjes met appelmoes geven is niet bepaald gezond. Misschien valt dat ook onder kindermishandeling : een kind bewust diens gezondheid in gevaar brengen. We deden ook het spelletje met de vraag : "Hoeveel jaar ben jij?" Op grond van het antwoord zeiden we dan : "Dan neem je nog 4 hapjes." Zo ging dat. Na het 4e hapje vonden ze het vaak toch wel lekker. En ach, er is altijd wel een groente die ze niet lekker vinden. Dat mag. Tijdens kinderfeestjes peil ik snel de eetgewoonte van de aanwezige kinderen. Dan beweer ik dat we straks groente gaan eten. Tja, de lastige eters haal ik er dan zo uit. Die willen met tranen in de ogen weer naar huis. Haha! Gemeen hè? Toen de kids wat ouder waren en vriendjes meenamen, moesten ze of met de pot mee-eten of vertrekken. Er is nooit iemand weggegaan. Later kregen we verbaasde reacties van hun ouders, omdat ze bij ons hun bordje wel hadden leeggegeten. Ik weet, er zijn gezinnen waar voor elk wat wils op tafel komt. Maar zo dwaas zijn we dus niet.
Ouders die in die fase hun rug recht hebben gehouden en even hebben doorgezet, zijn daar op een goede en vooral gezonde manier doorgekomen. Zelf ben ik ook zo opgevoed. Dus in het buitenland hoef ik niet per se hetzelfde te eten. Ik eet wat de pot schaft. Dat heeft ook zo z'n nadelen. Als naoorlogs kind is mij ook meegegeven, dat voedsel weggooien een doodzonde is. Dus at ik te veel.
Ik at soms ook niet mijn bord helemaal leeg. Maar ja, dan vroeg zo'n kleine wijsneus mij : "Pappa, hoeveel jaar ben jij?" Daar zit je dan met je opvoeding. En een half gevuld bord met eten.

Nog even en de keuken maakt geen onderdeel meer uit van de woning. Er is dan hooguit een combi-magnetron. Men is het koken verleerd en alles wordt kant en klaar aan huis gebracht. Het meeste in pizzadozen of snackverpakking.
Vanavond eten wij gado gado. Daar zit verschillende soorten groenten in, zoals sperziebonen, kool, taugé en komkommer. Er zit ook hard gekookte eieren, tofu / tahoe in en als je wilt gekookte aardappeltjes of rijst. Er gaat een pindasausje overheen en daarover wat gebakken uitjes gestrooid. Er zit ook wat sateh bij, maar die krijg je pas als de groenten op zijn. Erg hè? Zo ging het bij mij thuis als kind ook : eerst je bordje leeg, dan pas kwam de gehaktbal.