Onlangs zei ik het nog : "Ik krijg de kriebels als ik typisch gedrag zie en/of uitspraken hoor, die direct te maken hebben met een verwend iemand." Misschien heb ik daarvan in mijn jeugd een trauma opgelopen, zonder dat ik het merkte. Ik maakte deel uit van een gezin, waarin onderscheid gemaakt werd. Vandaar. In die periode heb ik vaak gedacht : "Waarom hij/zij wel en ik niet?" Het ging dan om aandacht en liefde. Toch ben ik tevreden, zo niet zeer tevreden met de manier waarop ik opgevoed ben. Ik heb mijn eigen boontjes leren doppen, kan incasseren en weet dat ik niet altijd mijn zin kan krijgen. Ik ben ook niet gemakzuchtig, helemaal niet chaotisch en kan ook goed omgaan met stress en emoties. De laatste twee aspecten heb ik vooral geleerd, toen ik leiding gaf aan veranderingsprojecten. Ik vind het daarom ook niet belangrijk aardig gevonden te worden. Zolang ik mezelf en anderen maar recht in de ogen kan blijven kijken, daar ging / gaat het mij primair om.
Tja, en toch dan die kriebels van vroeger. Vaak geef ik iemand die zich zo gedraagt in gedachte een draai om de oren met de toevoeging 'word eens volwassen!' Voor mij is zo'n reactie niets bijzonders. Ik ben er groot mee geworden. Ik heb een zachte en een harde kant meegekregen. Zelf heb ik de middenweg als levenshouding gekozen, al verlaat ik dat pad soms. Bewust en onbewust.
Het is best interessant te weten welke
opvoedingsstijlen er zijn en welke de gevolgen kunnen zijn in de toekomst.
