Laatst zag ik een aflevering van een programma, waarin mensen die ziek zijn dankzij donaties toch medisch geholpen kunnen worden. Of de beschikking krijgen over dure medicatie of speciale hulpmiddelen. Tussendoor werd gesproken over de kosten. Ik hoorde een mevrouw zich afvragen of iemand het wel 100.000 euro waard was geholpen te worden. Huh?! Mevrouw hing zo maar even een prijskaartje aan de meneer met een dwarslaesie. Die meneer (en zijn gezin) was dus geen 100.000 euro waard. Ik zag die man glunderen toen ie zijn speciale robotpak in Berlijn ging ophalen. Met dat pak werd hij weer mobiel. Zou die mevrouw zijn gezicht en dat van zijn vrouw gezien hebben? Ik denk het niet. Ze keek waarschijnlijk toevallig in haar boekhouding, waarin ze zag dat ze een ton bespaard had.
Het is toch erg triest te leven in een maatschappij waar tonnen uitgekeerd worden aan bonussen, bedrijven miljarden winst boeken, de overheid miljarden aan andere landen geeft, loterijen dagelijks tonnen uitdelen en bn'ers nog meer willen, er geen geld is om iemand en diens gezin een beter leven te gunnen. Het wordt tijd dat men tegen deze ernstige kwaal een geneesmiddel gaat ontwikkelen. Ik schaam me soms voor mijn gezondheid.