Hoogtevrees

in een bakkie van een kraan

Mijn klimpartijen waren opeens voorbij. Ik liep over de nok van het dak, klom in bomen en stond op lange ladders. Ik deed soms uit de hoogte en blies soms hoog van de toren, maar dat was anders.
Wat ik wil zeggen is dat ik nooit last heb gehad van hoogtevrees. Ik heb ook nooit hulpeloos aan de dakgoot gesparteld, zoals een buurman. Dat was een raar gezicht.
Het gebeurde tijdens een van mijn klussen, waarbij ik op een uitgeschoven ladder stond. Ik was begin jaren 90 de dakgoot van onze eengezinswoning aan het schoonmaken. Toen ik daarmee klaar was en met mijn emmertje en stoffer weer naar beneden wilde afdalen, sloeg opeens de angst toe. Ik verstijfde ineens. Ik had van het ene op het andere moment hoogtevrees gekregen! Toch ben ik sindsdien een paar keer de hoogte ingegaan. Dat gebeurde al vrij snel na het voorval.
Van onze tweede woning wilde ik het houtwerk gaan schilderen. Omdat het een drive in woning was, zat er nog een etage bovenop. Dat was dus voor mij heel erg hoog. Ik besloot toen een mobiele lift te huren van een buurman. Hij verhuurde dat materieel. Als ik de lift op de zaterdag zou huren, dan betaalde ik slechts de helft van het tarief. Dus dat deed ik dan maar.
De lift is een soort hijskraan met een uitschuifbare arm met een bak aan de top. Na de installatie en een korte instructie liet ik de kraan mij in het bakkie omhoog brengen. De bediening bevond zich in het bakkie, dus ik hoefde niet bang te zijn dat een van de kids daar beneden op knoppen ging drukken. Om hun pa even te grazen te nemen.  Dat omhoog gaan ging erg goed en ik voelde me kiplekker. Totdat ik me in dat bakkie bewoog. De bak bleek erg gevoelig voor bewegingen en begon in mijn beleving hevig heen en weer te zwaaien. In werkelijkheid was de uitslag klein. Maar toch genoeg om mij de stuipen op het lijf te jagen.
Ik heb mijn schilderwerk toch doorgezet. Het bakkie trilde in het begin, maar dat kwam omdat ik trilde. Haha! Gelukkgi was het schilderen geen precisiewerkje. Tijdens het schuren en schilderen raakte ik al snel gewend aan de bewegende bak. Ik was trouwens ook vrij snel klaar. Nee, niet vanwege de angst. Ik hoefde immers de ladder niet telkens te verplaatsen en mijn voeten deden ook geen pijn vanwege de smalle sporten. Dus had ik geen behoefte aan pauzeren.
Later ben ik ook weer omhoog gegaan in zo'n bakkie. Ook met een kraan. Maar die was een forst stuk hoger, tot wel 30 meter! Enkel om een paar mooie foto's te maken van de omgeving van ons (toenmalig) huis. Tja, toch weer over een drempel gestapt. Dat deed ik later vaker. Zo heb ik dus een paar keer in een reuzenrad gezeten en in een bakkie van een kabelbaan gestaan. Maar de hoogtevrees is gebleven.