Een opdonder

Ik kan me nog heel goed de eerste keer herinneren, dat ik met het fenomeen kortsluiting in aanraking kwam. Thuis hadden we een Ruton stofzuiger, een sleemodel. Als kind gebruikte ik hem enkel als slee. De stofzuiger stond een keer in een klein zolder kamertje, dat zich naast onze slaapkamer bevond. Daar lag ook een stuk snoer. Als kind had ik niet naar het andere uiteinde van dat snoer gekeken. Dat was niet interessant. Ik heb toen de uiteinde van dat snoer tegen de pennen / polen gehouden van de aansluiting op de Ruton. Er klonk een knetterende knal, ik zag vonken en rook en het snoer werd uit mijn handje geslagen. Ik schrok me geen hoedje maar een sombrero.
Sindsdien ben ik behoorlijk voorzichtig met elektriciteit. Oké, soms doe ik iets zonder de (hoofd)schakelaar uit te zetten. Met de aardlekschakelaar valt de 'prik' mee, al is dat geen excuus. Ja, want ook zo'n 'prik' heb ik mogen ervaren.
Ik zie nog zo mijn broer op een huishoudtrap staan en een opdonder krijgen van het lichtpunt waar hij met een schroevendraaier in zat te peuteren. Hij viel net niet van die trap. We hebben er beiden flink om gelachen. Gelachen? Ja, want ik had net eerder aan hem gevraagd of ie de stroom uitgezet had. Toen zei hij lachend op die trap : "Ach jôh, ik kan wel tegen een stootje!" En toen vlak erna Boemm! Ach ja, je bent jong en je doet maar wat. Vandaar dat veel jongeren in snelheidssporten goed presteren en in militaire dienst moesten.