We kregen het verzoek een mooie tafel te maken, zodat de vrouw des huizes die kan gebruiken om o.a. wasgoed te vouwen / strijken. De tafel komt in dezelfde ruimte waar de wasmachine en droger staan. Na de aanvullende wensen te hebben aangehoord, leefde eerst het idee om zo'n tafel te maken. Maar al ras kwam de 'slimme' (anderen noemen mij soms de luie') Wimmie in mij opborrelen. Waarom weer het wiel uitvinden? Dus even op een site gezocht naar een mooie tafel, die aan de eisen voldoet. Wat denk je? Hier vlak in de buurt werd een fraai exemplaar voor zeer weinig aangeboden. Ik maakte een afspraak, ook over de eventuele prijs, en reed in de bus naar het adres.
Er waren twee mannen aanwezig, een jonge en een oudere. De oudere zou de tafel gaan klaarzetten. Die stond in een aparte ruimte, een kleine loods met overheaddeur. Toen die deur omhoog ging, zag ik inderdaad een mooie tafel staan. Niet zomaar een tafel. De tafel bleek een tweetal trespa bladen te hebben met beukenmotief en ook nog in hoogte verstelbare poten! Het geheel zag er netjes uit, zonder beschadigingen.
Omdat vlak voor de ingang een auto geparkeerd stond, vroeg ik de man of die niet even een stukje opzij kon worden gereden. De man keek mij aan en zei wat stoer : "Welnee jôh, die tafel tillen
we er zo langs!" Ik wees hem erop, dat ik bij eventuele schade niet aansprakelijk zal zijn. Hij vond het ook niet nodig om wat andere grote spullen opzij te zetten, zodat de tafel er gemakkelijk uit gehaald zou kunnen worden. "Nee hoor, dat staat niet in de weg. Daar tillen
we hem zo overheen!", reageerde hij nogal macho alsof we een prullenbak moesten verplaatsen in plaats van een zeer zware tafel.
Toen het zover was dat we de tafel zouden verplaatsen, zei ie opeens : "Ik zal even mijn collega roepen, want ik mag niet tillen." Hoezo 'we tillen'? Even later kwam de jongeman. Het eerste wat hij zei was : "We gaan maar eerst wat ruimte maken, door die spullen wat opzij te zetten." Aldus geschiedde, terwijl de macho toekeek. Toen dat gebeurd was, vroeg hij aan de macho : "Zeg, kan je je auto even weghalen anders krijgen we de tafel er niet uit." De macho keek even naar mij, en vroeg toen aan zijn collega : "Het zal toch wel?" Nee dus. Meneer zuchtte en sjokte naar de auto. In de auto gaf ie na het starten een paar keer flink gas, alsof ie een sprintje wilde trekken of een paar banden wilde oproken. Toen reed hij de wagen een paar meter vooruit.
Daarna hebben we de tafel in de bus geladen. Omdat hij niet gedemonteerd was, stak ie een halve meter naar buiten. Ik heb hem met een paar spanbanden gezekerd en de portieren met elastiek binders vastgezet. Zo ben ik rustig naar huis gereden. Daar heb ik de tafel deels gedemonteerd. Ik heb het bovenste blad kunnen verwijderen en het onderste deel van de verstelbare poten. De tafel is nu lichter en compacter voor het vervoer naar 'de klant'.
