Mijn kritische houding zal ongetwijfeld een rol gespeeld hebben bij mijn ontslag tijdens (stille) reorganisaties. Ik bedoel, ze maken mij niet zomaar iets wijs. Oké, toen met die woekerpolissen wel, maar daarvoor heb ik (hoera!) een goed excuus; ik zat toen aan het begin van mijn donkere jaren.
Als werknemer kreeg ik soms te maken met omhoog gevallen managers. Mensen met een lagere opleiding en minder ervaring dan ik en ..... een kruiwagen. Die managers zeiden soms vreemde dingen of namen rare besluiten. Zo zei een van hen, dat als hij vond dat wij de vloer moesten dweilen, wij (systeemontwikkelaars) dat gewoon behoorden te doen. Omdat hij de baas was.
Een ander vond dat een aantal medewerkers waaronder ik in hun vrije tijd stand bye moest zijn vanwege onze functie als peoplemanager. Dan konden onze medewerkers in noodgevallen ons te allen tijde bereiken. Toen ik vroeg wat de vergoeding daarvoor was, reageerde hij alsof ik hem voor iets lelijks had uitgemaakt. En dus ging mijn (privé!) telefoon na werktijd gewoon uit. Zo'n iemand probeerde mij trouwens in mijn proeftijd te ontslaan. Dat feest ging niet door. Tegenover de directeur gaf ie toe, dat ie bang voor mij was vanwege mijn opleiding en ervaring. Tja, hij had er ook gebruik van kunnen maken in plaats van angst te kweken.
Buiten, in het veld, werd ik geacht directies en managers van grote organisaties op bedrijfskundig niveau te adviseren. Meestal bedoeld om de manier van werken te optimaliseren en zodoende de winstmarges te verbeteren. Maar bij mijn eigen werkgever, waar veel misging met hoge kosten en onvrede (met hoog personeelsverloop) als gevolg, moest ik mijn mond houden. Dus heb ik samen met een aantal andere 'wijsneuzen' met lede ogen moeten toezien hoe het bedrijf in een goede markt uiteindelijk failliet ging.
In veel situaties heb ik meegedacht en meegedaan. Maar met name het meedenken werd door de omhoog gevallen leidinggevenden te vaak niet op prijs gesteld en eerder als een persoonlijke aanval gezien dan als een positieve bijdrage.