Onder de nokbalk

Vandaag ben ik weer op de zolder aan de slag gegaan. Omwille van de duurzaamheid, heb ik het overtollig hout ingezet voor de afwerking. Zo heb ik wat plaatwerk op maat gezaagd en dat tegen de zijwanden van de dakkapel gemonteerd. Omdat er nog een afwerking volgt met plamuren en sauzen, vormen de aanwezigheid van naden geen probleem. Die zijkant was al van isolatie voorzien. Ik moest nog wel eerst wat schuim wegsnijden. Aan de andere kant van de dakkapel, had men een extra steunbalk niet helemaal loodrecht geplaatst. Het scheelde 1,5 á 2 centimeter. Ik durfde die balk niet los te maken en opnieuw te bevestigen. Dus ik heb wat moeten smokkelen.
Het was een tijdrovend klusje. Ik was op tijd met beide kanten klaar, want ik zag dat het buiten begon te sneeuwen. Omdat ik niet door de sneeuw wilde ploegen, heb ik de boel weer opgeruimd en ben toen naar huis gereden.
Dat was maar goed ook, want op een van de uitvalswegen naar Dronten bleef de sneeuw liggen. Daar heb ik rustig gereden. Ondanks de gladheid en de sneeuw reed een Skoda vlak achter me.
Tot aan Dronten was de weg goed berijdbaar. Binnen de bebouwde kom, was het glad. Zo glad zelfs, dat ik bij het zeer rustig nemen van een haakse bocht, toch in een slip raakte. In die bocht loopt het wegdek wat schuin af. Het was de eerste keer dat ik de bus voelde slippen; de achterkant van de bus gleed naar rechts weg. De neus ging een kwartslag naar links, maar door direct te ontkoppelen en naar de juiste richting te sturen wist ik hem te corrigeren. Eind jaren 90 heb ik een slipcursus gevolg bij Slotemaker in Zandvoort. Die kwam nu, ruim twintig jaar later, van pas. Ik was inmiddels weer bijna thuis.